Musical Letters to the Love Triangle
Letter from Clara to her son and daughter
ในช่วงที่โรเบิร์ต ชูมันน์ ป่วยเป็นโรคทางจิต เนื่องจากได้ยินเสียงบางอย่างในหัวตลอดเวลา เป็นช่วงที่สร้างความสั่นคลอนให้แก่คลาร่า ชูมันน์เป็นอย่างมาก คลาร่าได้เขียนจดหมายถึงลูกๆ มีใจความว่า
"You hardly knew your dear Father, you were still too young to feel deep grief, and thus in those terrible years you could give me no comfort. Hope, indeed, you could bring me, but it was not enough to support me through such agony. Then came Johannes Brahms. Your Father loved and admired him. He came, like a true friend, to share all my sorrow; he strengthened the heart that threatened to break, he uplifted my mind, he cheered my spirit when[ever] and wherever he could; in short he was my friend in the fullest sense of the word."
มันเป็นอะไรที่ยากที่จะบอกให้ลูกได้รู้เกี่ยวกับเรื่องของพ่อสุดที่รัก พวกลูกยังเด็กเกินกว่าที่จะรับรู้ถึงความโศกเศร้านี้ ดังนั้นในปีที่แย่ๆปีนี้พวกลูกนำเรื่องมาระบายกับแม่ได้ และไปหาโยฮันน์ บราห์ม พ่อของลูกรักและนับถือเขามาก เหมือนเพื่อนเเท้ ที่จะแบ่งปันรับฟังความโศกเศร้าได้ เขาจะช่วยเพิ่มพลังความคิดที่ดีให้แก่เราเสมอ และเขาคือเพื่อนที่รู้ใจแม่เช่นกัน
Replies between Clara and Brahms
4 เดือนหลังจากนั้น โรเบิร์ตก็ได้เสียชีวิตลง สร้างความเศร้าโศกเสียใจให้แก่คลาร่าเป็นอย่างมาก ไม่ได้มีใครเตรียมตั้งตัวว่าจะเกิดขึ้น หลังจากนั้น เธอก็ได้อุทิศตนให้แก่ผลงานในช่วงหลังของสามี ทัวร์แสดงคอนเสิร์ตรอบยุโรป แถมยังเป็นแม่ลูกเดี่ยวดูแลลูกๆอีกด้วยเช่นกัน ถึงกระนั้น เธอก็ยังชื่นชมในความอัจฉริยะของบราห์ม เธอได้กล่าวถึงเพลงของเขาด้วย ในที่สาธารณะ แนะนำให้แก่ผู้อื่นอีกด้วย
ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ.1861 คลาร่าได้เขียนจดหมายหาบราห์มใจความว่า
You cannot imagine how sad I am when I feel I have not put my heart into my playing. To me it is as if I had done an injury not only to myself but also to art.
I have been talking as if you had been patiently sitting listening at my side all the while. If only it were so! Oh, write to me often, my beloved friend! You know how you can show your love in this way, particularly when I can feel that you do it willingly and from your heart. Greet your dear ones for me and for yourself a thousand greetings from Your devoted Clara
"คุณคงจินตนาการไม่ถึงเลยล่ะว่าฉันเศร้าแค่ไหนเวลาที่ฉันเล่นดนตรีแล้วไม่ได้เอาใจใส่ลงไปในขณะที่ฉันเล่น สำหรับฉันทุกอย่างมันสูญเสียไปหมดแล้ว ไม่ใช่แค่ตัวฉันเท่านั้น แต่แม้กระทั่งดนตรีด้วย ฉันพูดคุยราวกับว่าคุณนั่งฟังเรื่องราวต่างๆอยู่ข้างๆฉันในตอนนี้เลย อยากให้มันเป็นแบบนั้น เขียนมาถึงฉันบ่อยๆนะ ฉันรู้ว่าคุณทำมันอย่างเต็มใจจากใจของคุณ "
ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ปี ค.ศ.1872 บราห์มได้เขียนจดหมายถึงคลาร่า
My beloved Clara,
I always enjoy festivals in solitude, quite alone, with perhaps just a few dear ones in my room, and very quietly — for are not all my people either dead or far away? But what a joy it is to me then to remember how big with love is a certain human breast. For, after all, I am dependent upon the outside world — the hurly-burly in which we live. I do not add my laughter to its medley of voices, nor do I join its chorus of lies, — but it is as if the best in man could shut itself up, and only half of him sallied forth dreaming.
How fortunate you are, or, I should say, how beautiful, how good, how right! I mean that you bear your heart as a conscious possession, securely; whereas we are obliged every minute to conceal ours. You see everything so warmly, with such beautiful serenity, just like a reflection of yourself; and then with the same serenity you give to each his due. All this sounds so stupid, and I cannot say what I think; although it would be even more stupid to speak of lilies and angels, and then to come back to you and your sweet nature.
คลาร่าที่รักฉันสนุกสนานกับเทศกาลอยู่เพียงลำพัง มันเหงามากทุก หรือเพราะอาจจะอยู่คนเดียวในห้อง มันเงียบไปหมด ไม่ใช่เพราะคนรอบตัวฉันตายไปแล้วหรือค่อยๆห่างไกลออกไปใช่ไหม? แต่มันมีสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข คือความรักที่ออกมาจากใจของมนุษย์ เพราะหลังจากนั้น ฉันใช้ชีวิตทุกอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งภายนอก
คุณโชคดีแค่ไหน ความเลอโฉม ความแสนดีของคุณ ฉันหมายถึง การที่คุณมองทุกสิ่งด้วยความอบอุ่น สวยงาม แจ่มใส ฉันไม่สามารถพูดในสิ่งที่ฉันคิดออกมาได้ทั้งหมด แต่มันจะโง่เง่ามากกว่านั้น ถ้าฉันจะพูดว่า ดอกลิลลี่ และเหล่านางฟ้าทั้งหลายจะกลับมาหาคุณแน่ๆในธรรมชาติที่หอมหวานของคุณ
ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ปี ค.ศ.1872 คลาร่าได้ตอบกลับจดหมายของบราห์มว่า
Just received your letter, so I can thank you for it at once. The joy it has given me may well compensate you for the pains it cost you to write. What I like more particularly is that you frankly acknowledge the pleasure which such recognition must give you. It cannot be otherwise; an artist’s heart must feel warmer for it. And I must say that to witness your growing fame constitutes the happiest experience that the latter years of my life could bring.
Now please sacrifice a little more time and send me a few words after the festival. Think of the lonely friend who is concentrating all her mind upon you now, and to whom every stroke of good fortune that reaches you is an added joy.
Your old Clara.
พึ่งได้รับจดหมายจากคุณ ฉันอยากจะขอบคุณอีกครั้ง ความสุขที่ช่วยสร้างให้ฉัน สิ่งที่ฉันชอบมากที่สุดคือคุณยอมรับอย่างตรงไปตรงมากับความรู้สึกของคุณ หัวใจของศิลปินต้องรู้สึกอบอุ่น ฉันเป็นพยานได้เลยว่าชื่อเสียงของคุณกำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ คุณมอบประสบการณ์ที่มีความสุขที่สุดในช่วงหลายปีให้หลังของชีวิตฉัน ถ้ามีเวลาช่วยส่งจดหมายมาหาฉันด้วย เห็นใจเพื่อนที่เหงาคนนี้ที่มุ่งความสนใจไปที่คุณตอนนี้น และขอให้มีเรื่องดีๆไปถึงคุณ เพิ่มพูนความสุขให้แก่คุณ
จากคลาร่าคุณ
คลาร่าได้เสียชีวิตลงในปี 1896 เมื่ออายุ 76 และหลังจากนั้นเกือบปี บราห์มก็เสียชีวิตไปตามๆกันในปี 1897