The Suite, Op. 14, is a piece for solo piano written by Béla Bartók. It was written in February 1916, published in 1918, and debuted by the composer on April 21, 1919, in Budapest.
In the first movement he employs the Lydian mode (essentially an F-Major scale with a
B-natural instead of a B-flat) and a whole tone scale. With reference to this same movement the late Bartók Scholar.
The second movement, a highly driven Scherzo propelled by ongoing staccatos, pays homage to the Second Viennese School (Schoenberg, Berg and Webern) with the appearance of a 12-tone row.
Even more than in the Allegro the hammered sonorities and largely linear textures demonstrate the 20th century’s reinvention of the piano as a percussion instrument.
The quiet concluding Sostenuto is “a sustained, sensitive piece in a hesitant rhythm.”
Inward and mildly dissonant.
บทเพลงสวีท โอปุส 14 เป็นบทเพลงสำหรับเปียโนเดี่ยว ถูกประพันธ์ขึ้น โดยเบล่า บาร์ตอก ใน เดือน กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1916 และถูกเผยแพร่ใน ปี ค.ศ 1918 และได้จัดแสดงใน เดือน เมษายน ค.ศ.1919 ใน บูดาเปส
ในท่อนแรกของเพลง เขาได้นำ ลิเดียนโหมดมาใช้ หรือก็คือ บันไดเสียง เอฟ เมเจอร์ ที่ตัวบีเป็น เนเชอรัล แทนที่จะเป็น บีแฟลต และโฮลโทนสเกล และในท่อนที่สอง บทเพลงได้ถูกขับเคลื่อนอย่างรวดเร็ว เริ่มต้นท่อนด้วย การเล่นสั้น
และมีการนำ 12 โทนมาใช้ และในท่อนอื่นๆ ได้มีการนำ รูปแบบความคิดจาก บทเพลงใน ศตวรรษที่ 20 มาใช้ ที่เปียโนเปรียบเสมือนเครื่องดนตรีกระทบ
และในท่อนสุดท้ายของเพลงเป็นท่อนที่ ช้า ดูลึกลับ ดูอ่อนไหว